குத்து விளக்கெரியக் கோட்டுக்கால் கட்டில் மேல்
மெத்தென்ற பஞ்ச சயனத்தின் மேலேறி
கொத்தலர் பூங்குழல் நப்பின்னை கொங்கை மேல்
வைத்துக் கிடந்த மலர்மார்பா! வாய் திறவாய்
மைத்தடங் கண்ணினாய்! நீயுன் மணாளனை
எத்தனை போதும் துயிலெழ ஒட்டாய்காண்
எத்தனை யேலும் பிரிவாற்ற கில்லாயால்
தத்துவமன்று தகவேலோர் எம்பாவாய்!
kuththu viLakkeriyak kOttuk kaal kattil mEl
meththenRa paNYcacayanaththin mEl ERi
koththalar pUNGkuzhal nappinai koNGkai mEl
vaiththuk kitan^tha malarmaarpaa vaay thiRavaay
maiththataNG kaNNinaay nI un maNaaLanai
eththanai pOthum thuyilezha ottaay kaaN
eththanaiyElum pirivu aaRRakillaayaal
thaththuvam anRu thakavu ElOr empaavaay.
No comments:
Post a Comment