கனைத்திளங் கற்றெருமை கன்றுக்கு இரங்கி
நினைத்து முலைவழியே நின்றுபால் சோர
நனைத்தில்லம் சேறாக்கும் நற்செல்வன் தங்காய்!
பனித்தலை வீழ நின் வாசல் கடைபற்றி
சினத்தினால் தென் இலங்கைக் கோமானைச் செற்ற
மனத்துக்கு இனியானைப் பாடவும் நீ வாய்திறவாய்
இனித்தான் எழுந்திராய் ஈதென்ன பேருறக்கம்!
அனைத்தில்லத் தாரும் அறிந்தேலோர் எம்பாவாய்
kanaiththu iLaNG kaRRerumai kanRukku iraNGki
ninaiththu mulai vazhiyE ninRu paal cOra
nanaiththu illam cERaakkum naR celvan thaNGkaay
panith thalai vIzha nin vaacaR katai paRRic
cinaththinaal thennilaNGkaik kOmaanaic ceRRa
manaththukku iniyaanaip paatavum nI vaay thiRavaay
iniththaan ezhun^thiraay Ithenna pEruRakkam
anaiththu illaththaarum aRin^thu ElOr empaavaay
